Roggemaaiers van Reinhart Dozy uit 1926
`t Is Hemelvaort en ik kiek naor boeten hoe zuk weer of het is. Het döt mij denken an vrogger. As kind möggen wij die dag veur het eerst een jurkie an met kniekousen, want die dag was het feest in Elp. En het was veurjaor. In die week waren de boeren drok an het stal schoonmaken. Want dan mus het vee in`t laand wezen. Hoe lang bin ik daor al weg zit ik te denken. Al haost vieftig jaor, niet te geleuven.
Opiens krieg ik zin um er nog ies eventies weer te kieken. Maor zie `t al, er is veul veraanderd. Zachiesan rie ik met mien man Elp binnen. Rechts al direct veuran is een boerderijgie verbouwd, de koestaldeuren bint non roeten. Wij ried deur, linksof richting de Koekoekshof. En ja heur hij stiet er net as vrogger, de mallemeul.(draaimolen). Waor ik dan met mien grote breur in mög, achter in het bakkie. Ze deden de tie an de grond, even anstoten en ie dieselden de locht deur. `t Viskraompie stund er ok en touwgie trekken deden wij toen veur een stuver. Zu`k nog veul bekenden zien, dacht ik. Ik had heurd dat er niet veul meer boer waren en vrogger was het een echt boerendarpie.
Net dat wij een plekkie zöcht hebt veur de auto zie ik al iene naor mij zwaaien. Ik bin weer thoes, het is Appie waor a`k met in de klas zeten heb. Ze vertelt mij over aander Elper die in Den Haag woont, Wageningen, Utrecht, IJmuiden en oet de umgeving. Ze nuumde ok een old klasgenoot die overleden was. Dat muide mij, wat hadden wij samen veul speuld. In `t speulkwartiertie was ik zien peertie west en mien klompies waren doe de iezers die hij besleut.
Heb ie ook niet jaoren in de stad woont, vrag ze opiens. Jao, zeg ik dreumerig, nog naodenkend over mien olde speulkameraodtie. Daor kuj ja niks van heuren, zeg ze, bij paarty wal! Daor gung ik maor niet op in. Er leup jonkvolk veurbij. Ik keek ze nao en dacht die iene kun der wal ien van Aorend weden en die aander hef wal wat van Ellie. En het bleek ook nog waor te weden.
`t Weur mettertied melktied en Appie wol met heur man op hoes an. Melken dat had ik as jonk wicht ook nog daon. `s Morgens vrog op en dan snitterde ik eerst nog even under de appelboom deur. Lekker zo`n appeltie op nuchtern mage.
Ze waren al een endtie hen toen ze nog reup: Komt ies an, dan laot wij je de nes nog ies zien, het is aorig veraanderd naor de ruilverkavelings. Goed, zee ik en zwaaide heur nog even nao. Opiens gung deur mij hen, dat ik direct wal ies kieken wol en overlegde met mien man. Wij stapten weer in de auto en zetten zachiesan gaank. Daor links zee ik, woonde vrogger Hadders Marijgie. Ze keek oes vaak nao over de halve baander as wij hen schoel gungen. Ze dreug nog een undermussie. Het hoes is in de oorlog verbraand. An de aandere kaant woonde Schoenmakers Berend, die altied nog met een juk op de scholders hen melken gung. Um de bocht was geleuf ik ook nog een braandkoel. En even wiederop had Bakkers Henderkie een winkeltie. A`k er an terugge denke heur ik het winkelbellegie nog klingeln.
Mien man reed zachies deur. Gaot maor linksof, zee ik. Een eindtie wiederop stund vrogger nog een hoezie met plaggen. Daorin woonde Roef Sanders. Ieder jaor mus ik daor wat van de slacht in blokte haanddoek henbrengen. `t Was een byzunder man, hij wus veur alle kwaolties wal een kruud te vinden.
Toen reden wij langs de hoezen waor Roessingh en Dozy woonden. Wat heb ik bij heur beide vaak achter de schildersezel staon. Ze hebt gelukkig veul vast legd van Elp. Ik was dan ook bliede, dat van beide in het museum te Hoogeveen een expositie hölden is. En het mooiste was nog dat ik door mien moe vund met een garf under de narm en op het roggelaand met de hiele familie.
Wij gungen nog even wieder de nes in. Wat vrogger een rul karrespoor was, was nou asvaltstraot. Wallegies waor wij vrogger spekbrummels plukt hadden waren nou slicht. Wij kwamen bij het Keutelveld oet. Keutelveld wat eigenlijk een gekke naam, maor zal wal zo komen weden denk ik, deur de schaopen die er haost dagelijks langes kwamen en vanzulfs wat leuten vallen. Een stukkie heide wat vrogger mietstee was, was nou bouwlaand.
Wij reden deur en staken de autoweg over. Bij de Oostermao`s bleven wij staon. Ik kun mien ogen niet geleuven, gruunlaaand van toen, waren non almaol rusken. De stroom die der vrogger deur leup zag ik niet meer, wal een grote plas. Wat hadden wij vrogger daor veul heui oet haald, mien va kreeg daor ies een edder in de rieve. In een upper heui had ik as kind ies een dunderbui met maakt.Wat een fijne herinneringen. Maor nou stund er een hek met daorop NATUURRESERVAAT. Wij reden weer wieder over de asvaltweg het laand deur. Het fleerbossie waor ik blussems plukt had veur opoe`s rheumatiek was weg.
Ik had genog zeen en wol het liefst mar weer op hoes an. Ik overdacht een old gezegde: De tied, ie kunt er niet bij stille staon, want hij dreit wal deur!
Janny Kok –Wolbers / Ruinen
Janny Kok-Wolbers (1933) is geboren in Elp en woonde tot halverwege de jaren vijftig in ons dorp. Zij woont nu in Ruinen. Janny is haar hele leven al bezig met de Drentse taal en heeft daar veel in gepubliceerd. Zij vindt de Drentse taal cultureel erfgoed waar Drenten zuinig op moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.