23. SPITSUUR IN ELP

deur Gerriet Kupers (Gerrit Kuipers)

ELP - Het zunnegie scheen nog lekker op het terrassie van ’t Elper café “De Koekoekshof”. Ik zat daor goed, en zo nou en dan drunk ik ies oet mien glas en keek naor de rust van het darpie. ’t Café stiet daor an een dreejsprong. Men kan daor dus dreej kaanten oet: en men kan ok van dreej kaanten kommen.

’t Luup tegen ’t spitsuur en ik dacht zo bij mij zölf: ’t Kan hier dolkies nog wal drok worden, op zo’n verkeersknooppunt. In ’t café begunde de klok te slaon en ik dacht: Daor hej ’t al; ’t spitsuur zal zo wal lösbarsten.

Ik nam nog een slok oet mien glas fris dat niet zó fris maer was en doe zag ik op de straot, die recht op ’t café anlöp een wicht op de fiets ankommen, een nuver wicht.

’t Spottebret rabbelde aoreg, op de klinkerstraot. Of ’t het veurste of ’t aachterste was, kunk niet heuren, maor doe zie de fiets bij ’t café in ’t fietsenrek naost het terrassie zette, doe zag ik ’t achterlogchie knap hen en waer zwiemelen. Dus zal ’t het aachterste spottebret wal wezen wat zo rabbelde, dacht ik; of misschien allebeide wal, wel zal ’t zeggen. ’t Wicht dat met dat rabbelende spottebret an was kommen fietsen, pakte een karbies van ’t stuur en wij zeden mekaar goeiedag; zoas ’t heurt. Zie gunk ’t café in. Zie mus daenk een kan draank halen, want zie kunnen jao wal volk kriegen of zowat.

Net wol ik waer een slok oet mien glas nemmen, doe heurde ik op de straot, van de kaant van de schoel een trekker ankommen reutelen; met een tank vol gier der achter. De man op de trekker steuk de haand op en ik kun zien datte “mòje” tegen mij zee, maor heuren kunk ’t niet. Vanwege ’t gereutel van de trekker. Vanzölf zee ik ok “mòje”, wat hij niet heurde, denk ik, maor lichtkaans wàl zien kun. Ak niet zien had, dat er een giertank achter de trekker zat, dan kunk ’t wal ruken, doede verbij was. De tank lekte wat en luut een drupspeur achter. Maor de locht oet de giertank is nog wàl zo gezond as de locht van de dieseleulie van de trekker; in elk geval wàl veur ’t greslaand.

Ik drunk wat um de smaak van de gierlocht, die mij ok op de tong slagen was, weg te spulen. Doe zag ik een hond ankommen. Hij kwamp ok van de schoelkaant en was misschien wal met de gierlocht metkommen. Bij ’t fietsenrek, naost het terrassie, tilde hij ien van zien achterpoten op en muuk ’t spottebret dat lös zat, ok nog nat. Doe kuierde wieder, de trekker met de gierlocht achternao. ’t Wicht van de fiets met dat spottebret dat zo rabbelde, en dat nou ok nog nat was, wanwege die hond, kwamp waer tot ’t café oet. Zie höng de karbies an ’t stuur en toogde waer op hoes an.

Nog gien honderd meter was zie vot of daor kwamp zie een kaerel tegen met een rooie kop en een griesachtig bossie haor, op een racefiets. Hij zag gien wicht, gien Koekoekshof, gien terrassie waor ik zat; allien de straot zagge. Een trimmer, vanzölf.

Hij höng over ’t kromme stuur, sleug rechtsof nor de schoel opan, zunder richting an te geven. In ièn roef sneuve verbij met zien tien versnellings. Zien spottebredden rabbelden niet, want hij had gien spottebredden an de racefiets. ’t Kun um mij de schoelmister wal west hebben, maor die had ducht mij de haand wal oetsteuken welke kaant asse oet wol. En aans zal ’t wal een aner west wezen.

Ik had mien glas fris intussen leeg. Doe kwamp er van de kaant, waor de trekker met de giertank die wat lekte, en de hond hen gaon waren, een auto an, of liever een “daffie”. Der kwamp een pet boven ’t stuur oet, waor een manspersoon under zat; ’t zal wal een Elper west wezen, want bij de Koekoekshof nampe de bocht aoreg roem. Net offe haost even opstikken wol, maor ’t daffie trök hum toch waer naor de binnenbocht en hij gunk richting Zuudveld.

‘k Dacht, dak nou de mieste drokte wal had ha, maor daor vergiste ik mij in. Van de kaant van Zuudveld kwamp nou een boer anfietsen, met een mesvörk op de nak. Op dreej van de veer taanden van de mesvörk hadde een dikke eerpel prikt; de veerde eerpel wasse zeker unnerweg kwiet raakt, want op ’t eerpellaand kiekie niet op een eerpel. Die veerde eerpel zal der wal opzeten hebben, maor die was der zeker ofvallen, under dat de boer ’t markte. Maor nou hadde ièn taand bloot, watte vanzölf niet in de gaten had, umdatte de vörk op de nak ha, met de taanden hen achteren. Wij zeden “mòje” tegen mekaar en hij ruup mij nog toe, dat ’t mooi waer was. Dat wus ik trouwens al, want aans zat ik daor jao niet in ’t zunnegie op ’t terrassie van de Koekoekshof um naor ’t spitsuur te kieken. Doe de boer met de mesvörk het straotie naor de schoel indreijde, doe zag ik niks maer ankommen. Van gieniene van de dreej kaanten. ’t Spitsuur zul wal verbij wezen, dacht ik. Hier kunj op ’t spitsuur jun gedachten nog ies laoten gaon over waj ziet. En waj niet ziet, want hier ziej veul maer niet as wal.

Ik gunk ’t café in, betaalde wak opdrunken ha en vreug de kasselein of ’t hier aaltied zo drok was op ’t spitsuur. “Och”, zeede, “dat lig der an, wat er langes komp. Amet niet veul; amet valt ’t met. ’t Völ vandaag nog wal met.” Ik zee dat ’t mij ok niet tegenvallen was en ik zee goeiedag. Verkeerslochten bint ze nog niet an toe in Elp.

(Gelezen aan een wand in 'De Koekoekshof')