Portret Roessingh
LOUIS ALBERT ROESSINGH (1873 - 1951)
ELP - As wij in Elp het Diekje oploopt, dan ziew nao een paar honderd meter an de rechterkaant ’t inriehek van een laantie, van “de Zandhof”. Op dizze Zaandhof leefde en warkte de Elper kuunstschilder en dichter Louis Albert Roessingh. Roessingh is geboren in Assen, in 1873, daor as zien va president van de rechtbank was.
Hie wol kuunstschilder worden en studeerde in Antwarpen, daor hie ok een iegen atelier had. In de zommer kwampe geregeld hen Drente, hen Hooghaolen, waore in ’t bekende schildershotel van de familie Kuper lozeerde.
Hier sleute vrundschap met de bekende Fraans-Drentse schilder Alphonse Stengelin. Later, in 1906, ontdekte Roessingh Elp, doe nog een geef, Saksisch darp, daore metien wèg van was. Hie namp daor de intrek bij een boer. ’t Gung der doe in Elp nog slim primitief toe. Zo waste Roessingh zuk ’s mörgens in een grote iezern pot, waorin ’s middags de aerpels over ’t vuur höngen…
Maor Roessingh had ’t in Elp, maank ’t Elper volk best naor ’t zin en hie paste zuk der wonderbest bij an. Hij zat er nog maor goed een jaor, doe kofte daor, een klein eindtie achteroet an ’t Diekie een lap grond en de darpstimmerman Buveng kreeg opdracht um der een hoes – een kastielachteg gevallegie – te bouwen. “De Zandhof”, nuumde Roessingh zien stee, en mangs prute over zien “vluchtoord”. ’t Was jao ‘chil gien wonder, dat Roessingh as schilder grote liefde en grote aerbied vöör de natuur ha en zo kun men hum geregeld antreffen, asse um zien hoes hen boompies an ’t plaanten was. In later jaoren was dizze “Zaandhof” van een leeg woest stuk grond umtoverd tot een lusthof, daor ’t vöör een figuur as Roessingh bezunder pleziereg wonen was. As Roessingh ies wat roem in de centen zat, dan kreeg de timmerman waer opdracht um een stuk – een neije vleugel – bij zien kastieltie an te bouwen.
Dat men Roessingh gaern mug in Elp, dat bleek wal, deurdat ’t Elper volk hum iensgezind as lid van de raod van de Börker gemiente keus. Daor kwampe geregeld op vöör de Elper belangen en òk – aans zulle zien geweten jao geweld an doan – òk vöör de belangen van de kuunstschilders. Wij moeten niet vergeten, volk, dat ’t Drentse laandschup in die jaoren een enorme veranering deurmaakte en wel gung dat maer an ’t hart as de schilder, die zuk hier oetleven kun in de geweldeg grote heidevlakten met zaandbulten en veenplassen, met wagenspören en strubben en boswallen? Roessingh hef zuk tegen de ontginning arg verzet, maor hie zag ok wal, dat ’t niet aans kùn, en doe heffe zuk der ok wal bij deel legd. Maor wij hoort, dat ’t hum zaer dee, aw zien gedichie lees, datte “Veuroetgaank” nuumt:
Ja, krek ales weur hier offerd:
Brede wegen, heid’ en heerd,
Strubben, wal en zaandverstoeving,
Ales weur verliekedeerd.
Daolkies wordt, mien golden iempies,
Hier het leste slaggien scheurd,
Veur deen sangen hoed, mien Drente,
Hebt deen kinder ’t geld dan beurd.
Dwelend zuuk ik nog de ressies,
Dee men overluut veur oes,
En ik speul, as paartie kinder,
Stillijk met een diggelhoes…
Morgen méér.
Bron: Artikel ‘Drenthen die mèt telt’ deur Gerriet Kupers in Oeze Volk**, juli 1973
**Het Oeze Volk Maondblad in de Drentse taol is nog springlevend!
ELP - As wij in Elp het Diekje oploopt, dan ziew nao een paar honderd meter an de rechterkaant ’t inriehek van een laantie, van “de Zandhof”. Op dizze Zaandhof leefde en warkte de Elper kuunstschilder en dichter Louis Albert Roessingh. Roessingh is geboren in Assen, in 1873, daor as zien va president van de rechtbank was.
Hie wol kuunstschilder worden en studeerde in Antwarpen, daor hie ok een iegen atelier had. In de zommer kwampe geregeld hen Drente, hen Hooghaolen, waore in ’t bekende schildershotel van de familie Kuper lozeerde.
Hier sleute vrundschap met de bekende Fraans-Drentse schilder Alphonse Stengelin. Later, in 1906, ontdekte Roessingh Elp, doe nog een geef, Saksisch darp, daore metien wèg van was. Hie namp daor de intrek bij een boer. ’t Gung der doe in Elp nog slim primitief toe. Zo waste Roessingh zuk ’s mörgens in een grote iezern pot, waorin ’s middags de aerpels over ’t vuur höngen…
Maor Roessingh had ’t in Elp, maank ’t Elper volk best naor ’t zin en hie paste zuk der wonderbest bij an. Hij zat er nog maor goed een jaor, doe kofte daor, een klein eindtie achteroet an ’t Diekie een lap grond en de darpstimmerman Buveng kreeg opdracht um der een hoes – een kastielachteg gevallegie – te bouwen. “De Zandhof”, nuumde Roessingh zien stee, en mangs prute over zien “vluchtoord”. ’t Was jao ‘chil gien wonder, dat Roessingh as schilder grote liefde en grote aerbied vöör de natuur ha en zo kun men hum geregeld antreffen, asse um zien hoes hen boompies an ’t plaanten was. In later jaoren was dizze “Zaandhof” van een leeg woest stuk grond umtoverd tot een lusthof, daor ’t vöör een figuur as Roessingh bezunder pleziereg wonen was. As Roessingh ies wat roem in de centen zat, dan kreeg de timmerman waer opdracht um een stuk – een neije vleugel – bij zien kastieltie an te bouwen.
Dat men Roessingh gaern mug in Elp, dat bleek wal, deurdat ’t Elper volk hum iensgezind as lid van de raod van de Börker gemiente keus. Daor kwampe geregeld op vöör de Elper belangen en òk – aans zulle zien geweten jao geweld an doan – òk vöör de belangen van de kuunstschilders. Wij moeten niet vergeten, volk, dat ’t Drentse laandschup in die jaoren een enorme veranering deurmaakte en wel gung dat maer an ’t hart as de schilder, die zuk hier oetleven kun in de geweldeg grote heidevlakten met zaandbulten en veenplassen, met wagenspören en strubben en boswallen? Roessingh hef zuk tegen de ontginning arg verzet, maor hie zag ok wal, dat ’t niet aans kùn, en doe heffe zuk der ok wal bij deel legd. Maor wij hoort, dat ’t hum zaer dee, aw zien gedichie lees, datte “Veuroetgaank” nuumt:
Ja, krek ales weur hier offerd:
Brede wegen, heid’ en heerd,
Strubben, wal en zaandverstoeving,
Ales weur verliekedeerd.
Daolkies wordt, mien golden iempies,
Hier het leste slaggien scheurd,
Veur deen sangen hoed, mien Drente,
Hebt deen kinder ’t geld dan beurd.
Dwelend zuuk ik nog de ressies,
Dee men overluut veur oes,
En ik speul, as paartie kinder,
Stillijk met een diggelhoes…
Morgen méér.
Bron: Artikel ‘Drenthen die mèt telt’ deur Gerriet Kupers in Oeze Volk**, juli 1973
**Het Oeze Volk Maondblad in de Drentse taol is nog springlevend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.