Toen ik in de vijftiger en zestiger jaren opgroeide in de Busken Huetstraat te Utrecht, kwamen er nogal eens ‘bedelaars’ aan de deur. Mijn moeder vertoonde nogal een ambivalent gedrag in het al of niet gehoor geven aan deze liefdadigheid door wat te geven of te kopen.
Zo was er de ‘blinde’ bedelaar, die lang voor de deur stond te aarzelen, omdat hij de bel niet meteen kon vinden. Hij bedelde om geld. Totdat moeder hem een keer betrapte bij een straathoekcafé verderop. Vanaf toen was moeder onverbiddelijk. “De deurbel weet hij niet te vinden, maar de kroeg des te beter”. “Hij hoeft niet meer aan de deur te komen”.
Vanuit het nabijgelegen woonwagenkamp aan de Huppeldijk kwamen er eens ‘zigeuners’ langs met dekens. Met twee, drie tegelijk stonden ze aan de deur. Ze waren brutaal en begonnen te schelden, omdat we niets kochten.
Toch was moeder niet ongevoelig voor liefdadigheid aan de deur. Eens werd er een schilderijtje gekocht met een afbeelding van een Indonesische juffrouw in een sarong. Het hing jarenlang in de gang. Ook herinner ik mij een portretje van een meisje met een band in het haar.
Praktisch was ook de aankoop van ansichtkaarten, met bijvoorbeeld vertederende kinderafbeeldingen. Die kwamen altijd wel van pas om te verzenden, bijvoorbeeld bij een verjaardag.
Ook in de stad waren er bedelaars actief op plekken waar veel mensen langs kwamen. Zo was er de man op één been. Hij speelde op een mondharmonica, in de voetgangerstunnel onder het spoor nabij het Leidseveer, in de hoop dat je wat geld gaf. Het verhaal ging, dat hij aan het eind van de dag zijn kunstbeen weer aan deed en vlot naar zijn verderop geparkeerde auto ‘liep’ ….. (Een prachtig ‘broodje aap’ verhaal)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.