Op deze foto zie je mij trots, op mijn nieuwe step, naast mijn vader staan voor ons huis in de Busken Huetstraat 12 in Utrecht. Vanaf 1952 woonde ik met mijn ouders en twee oudere broers in deze benedenwoning. Onze straat komt uit op de Vleutenseweg. Aan de overkant begint de Jan Pieters Zoon Coenstraat en kom je in de wijk Lombok.
De foto is niet gedateerd, maar ik schat dat ik daar 6 jaar ben. Het is 1954. Ik kijk met een schuin hoofd naar de fotograaf, omdat ik last heb van de zon. Mijn vader is dan 45 jaar, maar hij ziet er eerder uit als een heer van voor in de zestig, met gleufhoed, wijde regenjas, gepoetste schoenen en een keurige vouw in de broek
In de vijftiger jaren van de vorige eeuw maakte men nog onderscheid in daagse en zondagse kleren. Ik vermoed dan ook, dat deze foto op een zondag is genomen. Zelf heb ik een corduroy jasje aan. Een jasje van stevige stof, wat mijn moeder zelf maakte of verstelde uit afgedragen kleren van mijn broers. Vanwege mijn slappe enkels, draag ik hoge schoenen.
De foto is gemaakt met een Kodak ‘Brownie’ box camera door mijn dan 17 jarige broer Tjakko. Hij had het boxje pas gekregen, omdat hij zijn Mulo – diploma had gehaald. Het is mooi weer. Aan de lange schaduwen te zien, is het al wat later in het seizoen. Mogelijk heb ik de step in juni van dat jaar voor mijn verjaardag gekregen. Volgens zeggen, kreeg ik hem van een oom, die toen in Hong Kong woonde en werkte. Ik herinner mij wel, dat de step werd gebracht. Ik sta in de deuropening en zie, dat die uit een auto wordt getild. De kleur is donkergroen en de wielen zitten nog in een kartonverpakking. Die wielen waren bijzonder! Als je goed kijkt naar de foto, zie je dat ze groter zijn dan van een normale step. Bij mijn buurtgenootjes maakte ik, vanaf dat moment, met mijn nieuwe step de blits.
De Busken Huetstraat was niet echt breed, maar wat me nu opvalt is de brede stoep. Rechts op de foto zie je de schaduw van de woningen aan de overkant van de straat op het trottoir. Pas geleden ben ik nog eens door mijn oude buurt gelopen en zag tot mijn ontstentenis, dat de huizenblokken aan de andere kant van de straat zijn gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Nummer 12 bestaat echter nog steeds. De huizen aan deze kant zijn gerenoveerd. Behalve een andere voordeur is er aan de gevel niet veel veranderd. Binnen moet er veel verbouwd zijn. In 1954 hadden we alleen één koud water kraan boven het granito aanrecht. Ik zat wekelijks in de teil. De anderen wasten zich met het water uit deze keukenkraan of gingen naar het badhuis in de Kanaalstraat. In de huiskamer brandde de kolenkachel. De rest van het huis werd verwarmd met een petroleumkachel of een elektrische straalkachel.
Verderop in de straat, voorbij de Bakhuizen van den Brinkstraat, was de katholieke jongensschool. Op de foto kun je helemaal aan het eind nog een hoek van dat gebouw zien. In mijn herinnering is het een heel eind tot aan die straathoek. Toen ik er weer was viel me op hoe kort de afstand in werkelijkheid is. Als kind is je wereld veel groter. Op de plaats van de school staat nu een blok met etagewoningen. Aan het eind rechts, waar de straat uitkomt op het Schimmelplein, heeft de rooms katholieke parochiekerk ‘Onze Lieve Vrouw van Goeden Raad’ plaatsgemaakt voor een basisschool.
Op zondagmorgen werden we steevast door moeder het huis uit gebonjourd. We moesten een “frisse neus” halen. Zo heb ik met vader op zondagochtenden heel wat wandelingen gemaakt. Mijn vader zocht meestal het water op, daar had hij wat mee. De Vleutenseweg op, lopend langs de woonboten aan de Billitonkade, over de Leidsche Rijn via de ophaalbrug en langs de Rijksmunt over het Merwede Kanaal via de draaibrug naar het park Oog in Al. Via de Keulse Kade en de Laan van Nieuw Guinea weer naar huis. Daar wachtte voor vader de koffie en ik ging buiten spelen met mijn step.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.