Mijn radio

Mijn enthousiasme voor de Beatles begint in 1964. Ik ben 14 jaar. In de huiskamer van de Busken Huetstraat te Utrecht valt mij een lied op, wat uit de bakelieten luidspreker van de draadomroep komt. De schakelaar staat op 3 (de knop had vier keuzes), de Duitse zender. Ik weet niet dat het ´Things We Said Today`van de Beatles is, maar ik vind het prachtig!

 

 

Begin 1964 breken de Beatles schoorvoetend in Nederland door met “She Loves You”. Dit nummer wordt in het TV programma ´Top of Flop´ nog als een flop weggestemd……. Hun muziek spreekt mij dan nog niet aan, maar dat zal snel veranderen.

 

Mijn held is tot dan Johnny Hallyday. Mijn eerste single “Pour Moi La Vie Commencer” koop ik begin 1964 voor f. 3,95 bij Max van Praag op de Steenweg. Ik heb de film van Johnny gezien “Johnny, waar kom je vandaan?” in de City bioscoop, waarin hij ook “Ma Guitar” zingt. De derde single “Excuse Moi Partenaire” vind ik echter niks. Ik heb spijt van mijn aankoop en mijn belangstelling voor Johnny is over.

 

 

Kort daarna koop ik mijn eerste Beatles single “Can’t Buy Me Love”. Dit nummer is een opwarmer, voor de film. In juni 1964 zijn de Beatles in Nederland. Ik kijk naar het TV-optreden met Herman Stok. Ik wil ze in het echt zien! Maar Amsterdam en Blokker liggen ver weg. Ik ben jong, onervaren en een scholier met weinig zakgeld.

 

In juni 1964 kom ik van de Lagere Technische School met het getuigschrift Timmeren. Na de vakantie ga ik werken bij een aannemer. Dagelijks ga ik met een timmerman, op de bakfiets, naar woningen in Lombok. Ik repareer kolenhokken en help bij kleine verbouwingen. Hij dweept met Roy Orbison (“It ’s Over”) en moet niets hebben van de Beatles. Ik volg het leerlingstelsel timmeren en maak werkstukken. Lang duurt het dienstverband niet. Ik sla een gat in een tussenmuur en elders zak ik bij een klant door de skelter van de jongste spruit, waar ik spontaan op was gaan zitten. In september krijg ik mijn ontslag. Daarna ga ik werken, via bemiddeling van mijn vader, als aspirant bouwkundig tekenaar op de afdeling Bouwkunde van de Dienst Openbare Werken bij de Gemeente Utrecht. De afdeling zit in een houten noodkeet op de Rijnkade direct grenzend aan de Singel waar nu Hoog Catharijne ligt.

 

Na de zomer zie ik de Beatles eindelijk in “A Hard ’s Day Night” in de Rembrandt. Deze film heb ik wel een keer of drie in de bioscoop gezien, waarvan de voorstelling in buurtbioscoop Olympia, aan het eind van de Amsterdamse Straatweg, mij het best is bijgebleven. Iedereen kende de liedjes uit zijn hoofd en zong uit volle borst mee. Voor de LP heb ik geen geld, maar koop wel alle singles.

 

Mijn ouders bezitten geen platenspeler. Mijn plaatjes draai ik op de koffergrammofoon van mijn broers, waar zij hun jazzplaten op afspeelden. Later koop ik, bij Radio Contact in de Potterstraat, een mono pick-up met wisselaar en luidspreker in het deksel. In de jaren zestig zijn er nog niet veel radioprogramma’s om naar popmuziek te luisteren. Op Hilversum komt één keer in de week Herman Stok voorbij met een uurtje “beat en pop” muziek in “Tijd voor Teenagers”. Dat is het.

 

Op de buizenradio, van mijn broer, zoek ik Radio Luxembourg op. Die zender draait veel Britse en Amerikaanse muziek. Maar de ontvangst is matig. Het piratenschip Veronica heb ik dan nog niet gevonden. Begin 1965 begint deze zee zender met het wekelijks uitzenden van de “Veronica Top 40” (Haal snel een gedrukt exemplaar bij je platenhandelaar) en had ook ik deze frequentie ontdekt. Vanaf dan volg ik dagelijks mijn favoriete muziek op de radio.

 

(wordt vervolgd)