Utrecht - Het is 1954. Mijn moeder staat net voorbij de Catharijnebrug met de fiets te wachten, tot de verkeersagent op het midden van de kruising een teken geeft om door te rijden. Links ligt het Paardenveld en rechts is de Rijnkade. Mijn moeder wil rechtdoor naar het centrum van Utrecht via het Vredenburg.
Ik ben een jaar of vier, vijf en zit achterop bij moeder op de fiets. Moeder wil al verder fietsen, maar wordt met een schrille korte fluit en een kreet van de agent vermaand om te wachten.
Ik verbaas mij, dat ik mij dit onbeduidende voorval nog zo helder herinner. En zijn wel belangrijker gebeurtenissen van vroeger, welke ik mij zou willen herinneren. Maar ik herinner ze mij niet, omdat ik ze ben vergeten.
In het boek ‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’ van Douwe Draaisma zocht ik naar een verklaring. Wetenschappers hebben onderzocht, dat door de plotselinge emotie van het moment, je hersenen geactiveerd zouden worden en in korte tijd meer details kunnen opslaan dan anders. Alsof ergens in je hersens een now-print! mechanisme wordt geactiveerd dat zonder veel onderscheidingsvermogen het hele tafereel vastlegt.
Dat zou een verklaring kunnen zijn. Ik ben in 1954 nog maar een klein rotjochie en heb op die leeftijd nog niet zoveel emoties meegemaakt. Maar ik moet er erg van zijn geschrokken, dat deze verkeersagent zo tegen mijn moeder uitviel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.