ONZE VADERLANDSE GESCHIEDENIS BEGINT NIET BIJ DE BATAVIEREN
Uit: De Spiegel, Christelijk Nationaal Weekblad, Nummer 11 13 december 1958
ELP – Toen onze aardrijkskundeleraar eens een goede bui had – of mogelijk geen zin om de gebruikelijke les te geven – vertelde hij ons bij de behandeling van Drente de herkomst van de naam Ellertsveld, het zacht golvende plateau in het midden van de provincie.
De sage, die de oude Drenten om dit veld hebben gesponnen, schoot ons in eens weer te binnen, toen een bejaarde bewoner van deze vlakte vertelde over “vroeger”.
Onze schoolmeester vertelde met veel verve, dat op het Drentse plateau twee reuzen woonden, Ellert en Brammert geheten. Zij maakten er een gewoonte van reizigers in de kraag te grijpen en naar hun woning te slepen. Daar stonden twee ledikanten: een groot en een klein. Reizigers die flink uit de kluiten geschoten waren, legden zij bij voorkeur op het kleine bed. Het verschil in afmeting tussen man en ledikant hieven zij op door de man eenvoudig op maat te zagen.
De reiziger die meer in de breedte dan in de lengte was gegroeid, werd ten ruste gelegd op het grote ledikant. De reuzen hadden blijkbaar een fijn gevoel voor verhoudingen, zij het dan dat zij aan deze fijngevoeligheid uiting gaven door ingrepen, die fataal waren voor de reiziger. Want de man, die als het ware in het ledikant kon zwemmen, rekten zij uit tot zijn lengte zodanig was, dat er een evenwicht was gekomen in de afmeting van het ledikant en die van het ongelukkige slachtoffer.
Een luguber verhaal, dat een plezierige onderbreking van de schooluren was, doch dat bij niemand geloof vond. Een sage rond een naam, zoals er vele bestaan.
Welnu, over deze Ellert en Brammert kwamen wij te praten met een oude Drentse baas, ergens op de onafzienbare woeste velden, die gelukkig in Drente nog zijn te vinden.
“Ja,” zei hij, “dat Ellert en Brammert reuzen geweest zijn, is maar een verhaal.” Daarin geloofde hij kennelijk niet, doch hij was er vast van overtuigd, dat er eens twee grote sterke kerels hebben geleefd, die in deze streken door roof aan de kost kwamen en de namen Ellert en Brammert droegen. Dat stond voor hem als een paal boven water.
“Ellert en Brammert,” vertelde hij, “woonden in een heuvel, die slechts bereikbaar was via een veenbrug. Zij hadden een meisje gestolen en die heette Marijke van het Horvelderveen. Dat was een boerenmeid. Ellert en Brammert hadden haar meegenomen naar hun hol. “En nu gaat het verhaal,“ vervolgde de oude baas, “dat het meisje die kerels ook moest scheren. Toen Ellert eens weg was en zij bezig was Brammert te scheren, heeft zij hem de hals afgesneden. Zij is toen gevlucht naar de boerderij van haar vader. Vóór zij die had bereikt, kwam Ellert thuis. Hij vond daar zijn onthoofde broer, greep een bijl en zette de achtervolging in.
Ellert had Marijke bijna ingehaald, maar zij wist nog net de schuur van haar vaders boerderij binnen te gaan. Hij was door het dolle heen en wierp het meisje zijn bijl na, die met een doffe klap in de inmiddels dichtgesmeten deur terechtkwam. Marijke van het Horvelderveen heeft toen “help” geroepen en nog steeds bestaat er het dorpje Elp,” aldus de oude Drent……….
Méér over Ellert en Brammert op ellertenbrammert.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.